Historia om Ivar Aasen er standardverket som fortel mykje nytt og uventa om det du trudde du visste om Ivar Aasen. Ivar Aasen reiste lenger enn Marco Polo, hadde bøker på minst 20 språk og hugsa alt han hadde lese éin gong. Han var bondesonen og vegarbeidaren som moderniserte Noreg, grunnla den nynorske diktekunsten og blei ein internasjonalt respektert språkforskar. Berre 22 år gamal bestemte Ivar Aasen seg for å finne det språket som alt var på folkemunne, og gjere dette til det norske språket. Offentleg sa han det først 16 år seinare, og laga seg ein grenselaust ambisiøst arbeidsplan. Lesaren blir med Aasen landet rundt og livet gjennom i arbeidet hans med å oppfylle planen. Rekk han det han må få gjort? Boka fekk strålande kritikkar då ho kom ut i 2013 og vart nominert til Kritikarprisen. Denne nye utgåva inneheld mange bonussider med ukjent stoff, tidstavle og komplette kjeldelister.

Boka er ei framstilling av den nynorske kulturhistoria gjennom 1500 år. Forfattaren viser korleis aukande lese- og skrivekunne har danna grunnlaget for språkleg og kulturell demokratisering, han legg vekt på dei meiningsdannande miljøa blant nynorskbrukarane, avdekkjer ukjende sider ved historia til målrørsla og gir kvinnene den plassen i målrørsla som så ofte er blitt oversett. Forfattaren omtaler 150 profilerte personar og institusjonar, og dokumenterer språkpolitiske stortingsvedtak frå 1851-2005. Med kjelder og personnamnregister.

Boka tar oss med på en reise gjennom historien, fra Namdalen i sør til Båtsfjord i nord. Boka viser oss stedene der historien har tatt bolig og skildrer menneskenes skiftende levekår og forestillingsverden: fra steinalderboplass til skolestue, fra helleristningsfelt til kirkested, fra fiskebondens gård til fabrikken. Hver av de 103 kommunene har valgt ut ett kulturminne av spesiell interesse. Oversiktstekster presenterer de øvrige viktige kulturminnene i hver kommune. Bak i boka en fyldig kartdel. Har litteraturliste og bildehenvisninger.

Denne boken handler om nynorskpressen som skilte seg ut, ble integrert i mediesamfunnet og gjorde nynorsk til et alminnelig språk. Den inneholder blant annet systematisk dokumentasjon av de 170 nynorskavisene som ble utgitt mellom 1858 og 2010. Med litteraturliste og register.

Skrevet navn m penn ellers fin

Denne boka er skriven med språket som innsats. Ved inngangen til Språkåret 2013 gir den profilerte språkpolitikaren Ottar Grepstad ut boka for den som ønskjer påliteleg informasjon og nye tenkjemåtar om språk i Noreg. Direktøren ved Nynorsk kultursentrum gir seg ikkje før han har funne dei avgjerande fakta eller dei ukjende historiene. Boka er blitt til over tolv år som årstalar om den språklege tilstanden i Noreg. Dette er både ein journal frå 2000-talet og historiske perspektiv på ei samtid vi trudde vi kjende. I det siste kapitlet samlar forfattaren trådane til ein sterk argumentasjon for nynorsk i det språklege mangfaldet. Draumen om målet er skriven med den overraskande snerten og dei leikande sentensane som er Grepstads litterære vassmerke.

I denne essaysamlinga er Grepstad på jakt etter det som gjer nynorsk til meir enn eit språk. Han syner kva styrke som ligg i nynorskbrukarens identitetar innafor den språkkløyvde norske kulturen. Han kjem med glimt frå barndom og oppvekst, ser med skråblikk på og framhevar slikt som andre ikkje har lagt merke til. Han nyanserer og fornyar også biletet av fleire profilerte nynorskbrukarar, t.d. Arne Garborg, Peder Hovdan og Berge Furre. Har litteraturliste og namneregister.

Kva skjedde i all verdas språk nett i dag? Kven har sagt noko lurt om språk og litteratur som du kan bruke på bloggen, i lunsjpausen eller i talen? Denne språkkalenderen har svar for alle dagar året gjennom. Kvar dag har ei forteljing frå språkhistoria verda rundt, opplysningar om ein forfattar som blei fødd eller døydde, og eit ord for dagen om språk. Det heile er lagt til rette med overblikk og språkglede, sans for detaljar og glimt i auga. Forteljingane rommar 5000 år og nærmare 300 språk. Som dagane går tek eit fargerikt bilete form, av språk som blir til og vinn posisjonar, endrar seg og tek uventa vendingar. Språksansen er ei overraskande, lærerik og underhaldande bok for fleire enn den språkinteresserte.

Antologien presenterer norsk sakprosas historie og et utvalg norske sakprosatekster fra 1537 til 1998. Begrepet "norsk" brukes her nødvendigvis også om den dansknorske felleslitteraturen. 72 tekster av 57 forfattere er det gitt plass til, alle med omtale av forfatterenes litterære produksjon. Boka er skrevet med tanke på bruk i grunnfaget i norsk/nordisk på universiteter og høyskoler, og utvalget konsentrerer seg derfor hovedsakelig om tekster skrevet av skjønnlitterære forfattere, eller som handler om litteratur.

Boka presenterer ny faktakunnskap om nynorsken si stilling i Noreg, i tillegg til personlege vurderingar frå fagpersonar frå ei rekkje disiplinar og miljø. Boka tek mellom anna opp forholdet mellom nasjon, språk og modernitet, regionale forskjellar mellom nynorsk- og bokmålskommunar, forholdet mellom dialektbruk og nynorsk, nynorsk og globalisering, og forholdet mellom språk og identitet. Boka inneheld artiklar av Gunnstein Akselberg, Svein Ivar Angell, Elisabeth Bakke, Jan Terje Faarlund, Ottar Grepstad, Ottar Hellevik, Oddmund L. Hoel, Sylfest Lomheim, Gunnar Skirbekk og Håvard Teigen.

Dette er forteljinga om korleis skrift blir brukt, kva ho gjer med oss lesarar, og korleis ho formar samfunn. Mest av alt handlar det om å forstå. Ei slik bok kan berre skrivast av ein som held fast i dei lange linjene, same kor mykje nytt han har å fortelje der andre har sett punktum. Eit språk har ord for alle erfaringar og er slik at vi alltid kan seie noko anna enn det som er sagt til no. Med eit nytt språk om språk i Noreg leitar forfattaren fram diktinga og sakprosaens rolle i skriftkulturar. Elegant og medrivande tek forfattaren lesaren med inn i gløymde liv, bortkomne hendingar og flunkande nye tankegangar. Resultatet er tidssignal frå det moderne Noreg om skrift, språk og minne. Forfattaren er høgt og lågt i både språk og litteratur og blir like overraska som lesaren over det han finn. Lesaren møter både den unge kvinna som diskuterte dikting med Ivar Aasen, forfattaren som gjekk seg fast i eigne ord, og arkitekten som forma ein heil skriftkultur i handfast betong.

Sjokkerande om vår nære kulturhistorie. «Jeg fatter ikke at vi kunne gjøre noe så dumt. Det er jo å gi alle argumentene til motparten. Den som har tent det første bokbålet, er for alltid skjendet.» Ole Paus I Europa har bøker brunne i minst 800 år. Makthavarar og opprørarar har brent skrifter for å fjerne tru og meiningar, kunnskap og kultur. I «Brent ord» avslører forfattaren at det brann fleire bokbål mot språk i Noreg enn i noko anna vestleg land i fredstid på 1900-talet. Dei som meinte dei representerte fleirtalet, brukte fysisk og symbolsk vald mot språk dei ville utrydde eller ikkje ha noko med å gjere. Bøker på nynorsk og samnorsk blei brende, hengde, drukna og jordfesta av di dei var skrivne på feil språk. Brennarane var unge menneske med den høgaste allmennutdanninga i landet. No kjem dei til orde. Dei som meiner at dei fekk rett til slutt. Dei som tvilte då dei tende på. Ho som nekta å vere med. Han som bed om orsaking. Politiske miljø leika med elden og skapte eit meiningsklima som gjorde det lett å tenne på. Forfattaren går tett på båla som brann, dei som tende fyrstikkene, og kva båla førte til. Etter «Brent ord» er ikkje norsk kulturhistorie om vår nære fortid det den var.

Boka er ei innføring i sakprosaens vesen og ei forteljing om viktige bøker i norsk sakprosahistorie. Belagt med talrike døme frå enkelttekstar og forfattarskapar munnar resonnementa ut i ein retorisk teori om sakprosa. Med omtale av 259 titlar, ei bok for kvart år mellom 1737 og 1996. Har litteraturliste og person- og stikkordregister.

Verdshistorie slik ingen før har skrive. Klokka 01:47 ringjer nattevakta på eit hotell i Washington DC til politiet. Det får nestkommanderande W. Mark Felt i FBI til å gjere noko han avslører 33 år seinare. På høglys dag går to maskerte menn inn på ein skulebuss i Mingora. «Kven er Malala?» spør dei. Kl. 14.30 har Paul McCartney studiotid i London for å spele inn «Blackbird». Etter 32 opptak gir han seg ved midnatt. «1900-talet» byd på over åtti historier om folk som har forma vår tid. Forteljingane tek til i nærmare femti land og rommar scener frå mange fleire. Der dukkar dei opp, politikarar og forfattarar, offiserar og musikarar, side om side med legar og romfararar, forskarar og vaktmeistrar. I grenselaus forteljeglede tek forfattaren lesaren med dit det skjedde. Forteljingane er ordna etter klokkesletta då dei skjedde. Det opnar ein ny inngang til verdshistoria, og alt ordnar seg ikkje til slutt. Dette er ei lesebok om eit felles døgn, og eit felles århundre. Slik ingen før har skrive det.